Prolog - Wybijające dzwony.

  Moja dusza wtedy zadrżała jak bijące dzwony, które ogłaszałyby nową erę. Serce me natomiast zaczęło bić nieokreślonym rytmem. Szaleństwo kompletnie mnie wtedy ogarnęło, próbowałam to zrozumieć. Wiedziałam, że jesteś wytworem tylko mej wyobraźni, wcale nie istniejesz. Gdzieś tam głęboko w mojej podświadomości, lecz uparcie temu zaprzeczałam.
   Dlaczego? Dlaczego ciebie widzę, słyszę, czuję twój dotyk pomimo tego, iż jesteś wyimaginowanym tworem mej wyobraźni? I cichy szept słów "Kocham Cię Lucy", rozbrzmiewa wciąż w mych uszach? Mam poczucie bezpieczeństwa, gdziekolwiek bym się nie pojawiła? Jesteś prawdziwy czy może fałszywy?
     Dla mnie i tak nie ma to już żadnego znaczenia. Przynajmniej tuż po tym, jak dokonam tego co jest nieuniknione. Żyłam pomiędzy tym co inni widzieli swymi oczami, a tym co wytworzył mój mózg.  Czymś niekontrolowanym, niemożliwym do spełnienia ani zrealizowania, ponieważ wcale nie istniejesz.
      Na koniec powiem, iż ciebie naprawdę kochałam Natsu. Nawet jeśli byłeś tylko iluzją, której nie mogłam dosięgnąć, a ręka przez nią przelatywała, uświadamiając to mi za mocno. Mam dosyć takiego życia na granicy pomiędzy tymi dwoma, zupełnie sprzecznymi światami.
       Nawet jeśli jesteś tylko tworem mej wyobraźni, którą chciałam spotkać naprawdę, nikt nie ma prawa mówić, iż nie istniałeś. Bo istniałeś. Tylko dlatego, że jesteś w mej głowie, jednak istniałeś. I tak długo jak nie minie o mnie pamięć - będziesz istniał. A jeśli ktokolwiek zaprzeczy Twemu Bytowi, przeklnę go zza grobu.

      PS -  Przepraszam Gray... Tylko ty mi towarzyszyłeś w tej skomplikowanej ścieżce. Spróbuj ze mną się oswoić, jak dźwięk wybijających dzwonów. Od chwili mej śmierci to Ty wyznaczysz Nową Erę.

Lucy Heartfilla.

  Młody, czarnowłosy mężczyzna, o ciemnobłękitnych oczach, zgniatał w ręku kartkę, potocznie zwaną listem.

   - Nie mieliście pokazywać mi jej pożegnalnego listu, tylko pilnować do cholery! - wybuchnął po raz pierwszy, od czasu przyswojenia sobie całej sytuacji. Miał mieszane uczucia, był zły, wściekły i jakby zawiedziony, że cała sytuacja go przerosła. Szaleństwo Lucy, przecież miało poziom zaawansowany.  Ich zasranym obowiązkiem  było pilnować jego przyjaciółki!
  Gdyby mógł to by pewnie się rozpłakał, lecz postanowił zachować wszelkie żale na później. I tak najbardziej z nich wszystkich, Levy najmocniej przeżyje śmierć blondynki. Tak naprawdę nie czuł smutku, ponieważ ten dawno wyparował z czasem. Stało się. Lucy Heartfillia popełniła w akcie desperacji samobójstwo, o czym aktualnie piszą wszystkie gazety.
   Nie był typem osoby, która powiedziałaby swoim przyjaciołom z łatwością najgorszą wiadomość jaką mogliby usłyszeć. I to akurat w tej chwili, gdzie relacje wszystkich zmierzają, ku najgorszemu możliwemu scenariuszowi. Czuł się jak w jakimś pieprzonym filmie, a w dodatku on był tym czarnym charakterem.
 Zazwyczaj kiedy przekazujesz wiadomość o czyjejś śmierci nie jest to scena rodem z filmów, w których wszystko jest wyolbrzymiane. Następuję niezręczna cisza, wraz z niewypowiedzianymi na głos pretensjami, do drugiej osoby. Wszyscy łypią groźno wzrokiem na kogoś, kogo obwiniają, lecz nikt nie ma odwagi postawić otwarcie takich zarzutów. Gray miał tego doskonałą świadomość, dlatego właśnie nie chciał być osobą, która przekazuję taką informację. Szczerze powiedziawszy najchętniej poszedłby teraz do domu, zjadł coś, by następnie położyć się do łóżka i stwierdzić, iż był to tylko koszmar.
  Jednakże możliwość zrobienia takiego czegoś byłaby kompletnie niewporządku, wobec innych przyjaciół dwudziestodwuletniej kobiety. Miałby jakieś nieokreślone poczucie winy, które wolał pominąć. Stał jednak jak ten kołek przed prowadzącym przypadek Lucy, lekarzem. Większą część winy to on ponosił za zaistniałą sytuację. Po kiego dawał Heartfilli nóż oraz pasek od szlafroka? Przecież ostrzegano go, iż przypadek piwnookiej osiągnął istne apogeum i dla jej własnego bezpieczeństwa, trzeba było trzymać ją w zamknięciu.
   - Ja przepraszam - wyjąkał skruszony, niziutki, wąsaty doktorek od siedmiu boleści. Owy człowiek nie spodziewał się, że tak łatwo zmanipuluje go jakikolwiek pacjent. Był winny wiedział to, ale przyjaciele kobiety również byli. Gdyby zgłosili wcześniej jej przypadek możliwe, że dawno można byłoby  ją wyleczyć. Bał się tego powiedzieć tym ludziom wprost, prawdopodobnie w obecnym stanie rzeczy zabolałyby ich takie niefortunne uwagi.
  Po mężczyźnie przeprosiny spłynęły jak po kaczce, bo czy słowo "przepraszam" zwróci mu jedną z najdroższych mu i Erzie osób? Nie, nie zwróci. Martwy człowiek nagle nie powróci z powrotem żywy. Może i zazna on spokoju, lecz pozostawi jakąś niewidoczną wyrwę lub zmieni stosunki, niektórych do pewnych spraw. Fullbaster w porównaniu do innych przyswoił się z myślą, iż Lucy już nie ma chociaż go to zabolało.
   - No pięknie, jak zawsze dostaję najmniej przyjemne rzeczy do wykonania - przeszło mu przez myśl. Miał powoli dosyć tego, że Erza traktowała go jak głupszego od niej chłopca na posyłki, żeby sama nie musiała przekazywać komukolwiek złych wiadomości. Została niedawno w jego oczach zwyczajnym tchórzem, nie odważną, przeraźliwą i nieustraszoną kobietą, jak dotychczas uważał.
  Wyszedł z tej sali, próbując zapomnieć to wystrojone wnętrze. Miał złe wspomnienia, które wolałby zostawić za sobą. Pachnący specyficznie lekarstwami różnego rodzaju korytarz, sprawiał pewien rodzaj strachu u każdego, kto był tu kilka razy z rzędu. Strachu o czyjeś życie, białe jak śnieg ściany nie zapowiadały dobrego zakończenia, tylko potęgowały wrażenie złego.
  Gray Fullbaster omiótł wzrokiem wszystkich swoich przyjaciół, jednakże w tej chwili wydawali się mu odlegli, a ich twarze zostały dziwnie rozmazane przez jego wzrok.
  - Lucy nie żyje, popełniła samobójstwo - oznajmił pozbawionym emocji głosem. Nastąpiło to czego najbardziej chciał uniknąć - zapadła niezręczna cisza. Wszyscy próbowali przywołać obraz kobiety, jednak bez zamierzonego skutku. Każdy pragnął dowiedzieć się czemu Lucy Heartfillia wybrała śmierć zamiast życia i każdy o to obwiniał kogoś  innego.

Od Autorki:

No cóż jest prolog, z którego rzecz biorąc zadowolona nie jestem i nigdy chyba nie będę. Co prawda widzę u siebie sporą różnicę, ale jest dla mnie po prostu niewystarczająca.
 Opowiadanie to będzie odbiegało od mej wyrobionej normy, ponieważ calutkie będzie napisane w formie trzecioosobowej. Tak będzie NaLu, jakby ktoś pytał. Wkurza mnie to, gdy ktoś mi piszę czy będzie NaLu na blogu o tej tematyce.xD To chyba widać, co nie? Nienawidzę początków, więc... Cóż nawet nie wiem czy mi się udało w pewien sposób kogoś zaciekawić. Blog, prawdę mówiąc miał się pojawić po zakończeniu K.N, ale chyba wieki by minęły, a ja zapomniałabym o co miało chodzić w całej historii. Trzy blogi? Toż to istne szaleństwo, jednak ja nie potrafię prowadzić przez dłuższy czas jednego opowiadania kiedy nachodzi mnie wena na kolejne.xD Nie martwcie się i tak trzy na raz to mój limit, a to będzie w miarę krótkie. Nie zamierzam robić z tego tasiemca Broń Boże!

Pozdrawiam  Serdecznie Lavana Zoro :)